حکایت صیاد ضعیف و ماهی قوی گلستان سعدی

گستان سعدی ،باب سوم در فضیلت قناعت ، حکایت 23

صیادی ضعیف را ماهی یی قوی به دام اندر افتاد

طاقت حفظ آن نداشت ، ماهی بر او غالب آمد

و دام از دستش در ربود و برفت

شد غلامی که آب جوی آرد             جوی آب آمد و غلام ببرد

       دام ، هر بار ماهی آوردی                ماهی این بار رفت و دام ببرد

دیگر صیادان ، دریغ خوردند و ملامتش کردند که ، چنین صیدی در دامت افتاد

و ندانستی نگاه داشتنش. گفت ای برادران ! چه توان کرد ؟

مرا روزی نبود و ماهی را همچنان روزی مانده بود.

صیاد بی روزی در دجله نگیرد و ماهی بی اجل بر خشک نمیرد

فقیری از کنار دکان کباب فروشی عبور میکرد

بوی خوش کباب فضا را گرفته بود

مرد فقیر که گرسنه و بی پول بود تکه نانی خشک را از پارچه اش در آورد

و گرفت دود کباب تا بو بگیرد و آن را بخورد

او به همین تربیت چن تکه نان خشک که یکی از دیگری سفت تر را خورد

میخواست برود که دکان دار فریاد زد

آهای پولش کو؟

مرد فقیر گفت که برای بوی کباب که پول نمیگیرند

هر چند که او پولی نداشت

دکان دار ، فقیر را گرفته بود و نمیگذاشت برود

از قضا ملا نصرالدین که از آن جا می گذشت ماجرا را دید

ملا از دکان دار خواست که فقیر را رها کند و او پولش را خواهد داد

فقیر از ملانصرالدین تشکر کرد

چند قدمی فقیر دور نشده بود که ملانصرالدین چند سکه را به زمین انداخت و به دکان دار گفت

خوب گوش کن

مزد بوی کباب ، صدای سکه است

حکایت 12 از باب اول در سیرت پادشاهان از گلستان سعدی

یکی از ملوک بی انصاف ، پارسایی را پرسید:

از عبادت ها کدام فاضل تر است؟

گفت:

تو را خواب نیمروز ، تا در آن ، یک نَفَس خَلق را نیازاری !

ظالمی را خفته دیدم نیمروز

گفتم این فتنه است خوابش برده بِه

و آن که خوابش بهتر از بیداری است

آن چنان ، بَد زندگانی ، مُرده بِه